آیا برای مبارزه بی خشونت لازم است که رقیب ذره ای از مدنیت داشته باشد؟

رویدادهای 13 آبان این سوال را در اذهان پررنگ ساخته که آیا بی خشونت می توان بر خشونت بی رحمانه پیروز شد؟آیا ایران و مجموعه حاکم بر آن با حاکمان اروپای شرقی یا انگلیسی های مسلط بر هند از نقطه نظر درجه مدنیت تفاوت دارند؟آیا نقطه پایانی بر ددمنشی اینها متصور نیست؟آیا اساسا مبارزه بی خشونت زمانی جواب خواهد داد که هر دو طرف درگیر ذره ای از مدنیت را حس کرده باشند ؟ و آیا ایدئولوژی تند اسلامی اساسا مبارزه مدنی و بی خشونت را می فهمد؟

لحظه ای را تصور می کنیم که هندیان مسلمان شکم زن حامله ای را پاره کردند و جنینش را بیرون کشیده و به آن تیراندازی کرده اند ….یا لحظه ای را که طالبان بی اعتنا به التماس های دختری 14 ساله ضربات شلاق را بر پیکر او وارد می سازند….یا این طرف تر به دور از اسلام صرب های حمله کننده بر بوسنی که انگشت های پیزنی را در حالی که کاملا به هوش است می برند و یا آن جداسازی معروف مردان از زنان بوسنیایی و کشتار 8000 مرد در یک آن …

به نظر می رسد ددمنشی از حدی اگر فراتر رفته باشد بر آن پایان و انتهایی نمی توان متصور شد و گویا به جز با مبارزه جدی نمی توان با آن مقابله کرد . همانطور که چنگیز مردانی را که از او رحم می خواستند به زنی بر می گزید…اما وضعیت ایران گونه ای متفاوت دارد . در ایران وضعیت بیرون کردن نیروهای بیگانه از کشور نیست . دولت و نیروهای حاکم به هر حال ابزار سرکوبش همین مردمند .همه ایرانیند و بعضا بستگان درجه یکشان ممکن است در بین تظاهر کنندگان باشد . اینجا دیگر وضعیتی نظیر بوسنی یا آلمان نازی حاکم نیست . هرچه هست مشکل یک ملت بر سر تعامل با خودش است . بیگانه هم آنچنان نقشی در حوادث ندارد . در این برهه حساس تاریخی اگر نتوانیم با زبان صلح ددمنشی ها را بخوابانیم بعید است حداقل در آینده ای نزدیک یا شاید هم دور به دموکراسی برسیم . به هر حال این تاوان را باید داد بعضی ها را باید رام کرد .بعضی هایی که محصول جامعه خودمان هستند .بعضا دوستمان آشنایمان ….دولت دیر یا زود خواهد فهمید که به رضایت تک تک افراد جامعه نیاز دارد . این پروسه اتفاق خواهد افتاد با استقامت . راه کینه ورزی و خشونت راه آسانیست اما به راستی آیا آینده درخشانی پشت آن وجود دارد؟ به سرنوشت مجاهدین خلق در ایران نگاهی بیندازید…آیا تراژدی از این بالاتر؟ انقلاب را به ثمر برسانید و عاقبت اینگونه…؟ آیا جز اشتباه روی آوردن به خشونت اشتباه دیگری داشتند؟ حالا که حاکمان فعلی در همان تله گرفتار شده اند بگذارید تا ته خط را بروند…یقین بدانید سرنوشت دردناک تری در انتظارشان خواهد بود….

این را همیشه به یاد داشته باشیم که دیکتاتورها همیشه خود را برای عظیم ترین خشونت ها آماده کرده اند و مطمئن باشید هرگز برای مبارزات مدنی آماده نیستند . نگاه کنید به چه دستپاچگی افتاده اند.نگاه کنید به آرایش نیروها و تاکتیک هایشان…گویی بهرای جنگ با یک گروه مسلح به خیابان آمده اند …اینها اساسا با جنس مبارزات مدنی بیگانه اند و چون بیگانه اند اسیرش خواهند شد . کدام حکومتی در دنیا از افکار عمومی مصون ماند . نگاه کنید به گفته های خامنه ای از آن شنبه خونین تا امروز ببینید به چه وضعی افتاد…آیا کسی در این مدت اسلحه بر روی شقیقه اش گذاشت ؟ آیا جز این است که اینها ضربات محکمی از افکار عمومی خورده اند . متانت و وقار خود را از دست ندهید . پیروزی بلاخره قابل حصول است این بر کسی پوشیده نیست اما گره ای که با دست باز می شود را ….

همه در برابر افکار عمومی سر تسلیم فرو خواهند آورد همانطور که همه تسلیم حجاب اجباری اوایل انقلاب شدند .چطور شده که احمدی نژاد با این وضع تحجر به موسوی با طعنه می گوید شما کراوات مردم را قیچی می کردید؟اینها یعنی چه؟ یعنی این فرد هم فهمیده اینکار ناپسند است . طرح مبارزه با تهاجم فرهنگی و آن بساط شلوار تنگ و موی ژل زده را فراموش کرده اید؟ ویدیو را فراموش کرده اید؟ فراموش کرده اید در همان دوره خاتمی هم نوارفروشان و سی دی فروشان را شلاق زدند؟چه شد که دیگراین بحث ها نیست …این نیز بگذرد و یقین بدانید آسان تر از آنچه تصور می کنید خواهد گذشت . تنها سلاح لازم همان استقامت و بردباری است . زمان همه چیز را حل خواهد کرد زمان این قابلیت را دارد که موسوی دهه 60 و عمادالدین باقی آن روزها را اینگونه عوض کند یقین بدانید قادر خواهد بود هر یاغی و متوحشی را نیز رام در برابر افکار عمومی کند . به امید پیروزی.

به نقل از نا آرام