• اگر چه سرکوب تا به امروز کاراترین وسیله ی حکومت در مقابله با معترضین بوده است، اما رژیم کودتا در سالگرد انقلاب، در سرکوب مستقیم و خونین مخالفین با دشواری بزرگی مواجه است
• ۳۱ سال بعد از آن روز زمستانی که مردم با رویای این آزادی؛ پادگان ها و مراکز استراتژیک حکومت سلطنتی را فتح کردند، تحقق این رویا یک بار دیگر واقعی و در دسترس شده است ...
اخبار روز: www.akhbar-rooz.com
سه‌شنبه ۱٣ بهمن ۱٣٨٨ - ۲ فوريه ۲۰۱۰
سه‌شنبه ۱٣ بهمن ۱٣٨٨ - ۲ فوريه ۲۰۱۰
۲۲ بهمن در تاریخ کشور ما یک بار به روزی سرنوشت ساز تبدیل شد و اینک مجموعه ی شرایط به سمتی پیش می رود تا بعد از سی و یک سال، به روز سرنوشت ساز دیگری تبدیل شود. مصافی که از هشت ماه پیش بین مردم و حکومت کودتا درگرفته است، به دلایل متعدد در روز ۲۲ بهمن به نقطه ای تعیین کننده می رسد، نه به آن معنا که مردم و یا دیکتاتور، می توانند کار را یک سره کنند. به آین معنا که این روز، روزی است که یکی از دو طرف باید برتری خود را بر دیگری تامین کند.
حکومت برای روز ۲۲ بهمن تدارک گسترده ای دیده و قصد دارد سالگرد انقلاب را به گفته ی خود به ادامه ی «حماسه ی (جعلی) ۹ تیر» تبدیل کند و بر «فتنه ی سبز» نقطه ی پایان گذارد. علاوه بر تبلیغات رعب آوری که با هدف ترساندن مردم صورت می گیرد و با اعمال خشونت های غیرانسانی و از جمله اعدام مخالفین تکمیل شده است، سازماندهی های گسترده ای صورت گرفته تا برتری هواداران حکومت در ۲۲ بهمن بر هواداران جنبش دموکراتیک مردم ایران تامین شود.
ارزیابی ها این است که اگر حکومت موفق شود روز ۲۲ بهمن «خیابان» را در اختیار و کنترل خود بگیرد، دوران دشوار و سختی برای جنبش دموکراتیک در ایران فرا برسد و با انسجام بیشتر در صفوف کودتا، تشدید همه جانبه ی سرکوب ها و از جمله اعدام های بیشتر، مخالفین تحت فشارهای طاقت فرسا قرار بگیرند.
سران و کارگزاران حکومت هر چند نقشه های دقیقی هم برای این موفقیت کشیده و همه ی عوامل را محاسبه کرده باشند، اما عاملی وجود دارد که اصولا غیرقابل محاسبه است، یعنی مردم! تصمیم و اراده ی مردم می تواند در موقع خود حساب شده ترین نقشه ها و سازماندهی ها را به طور غیرقابل باوری باطل کند. در هشت ماهه ی گذشته در همه ی مواردی که مردم تصمیم به حضور در خیابان ها گرفته اند، از ۱٣ آبان تا روز قدس، روز دانشجو و بالاخره روز شش دی (عاشورا)، حکومت نتوانست مانع حضور آن ها در خیابان بشود و دلیلی نیست که در روز ۲۲ بهمن بر این اراده چیره شود. دلایل بیشتری وجود دارد که روز بیست و دو بهمن را به بزرگترین نمایش اعتراضی در ایران تبدیل سازد.
خلاف ادعاهای فرماندهان نظامی کودتا، در مورد جلوگیری از «خودنمایی فتنه ی سبز» در روز ۲۲ بهمن، این تهدیدها از هر زمان توخالی تر به نظر می رسند. اگر چه سرکوب تا به امروز کاراترین وسیله ی حکومت در مقابله با معترضین بوده است، اما رژیم کودتا در سالگرد انقلاب، در سرکوب مستقیم و خونین مخالفین با دشواری بزرگی مواجه است. ۲۲ بهمن سالروز انقلاب است و مراسم آن به طور عادی در برابر دوربین های تلویزیونی جهان و نمایندگان و سفرای کشورهای خارجی صورت می گیرد. برای کودتاچیان آسان نخواهد بود در چنین شرایطی به سرکوب خشونت آمیز معترضان، نظیر سرکوب آن ها در روز عاشورا، اقدام کنند. این محدودیت ها هم خطر سرکوب را کمتر می کند و هم به مردم فرصت می دهد که خواست ها و مطالبات خود را به گوش همه ی جهانیان برسانند.
فراخوان ها برای حضور مردم در روز ۲۲ بهمن به گسترده ترین سطح خود رسیده اند. از رهبران رسمی جنبش سبز، تا احزاب سیاسی و همه ی نیروهای دموکرات کشور، تا تک تک مردمی که می توانند صدای خود را به اطرافیانشان برسانند، اعلام کرده اند ۲۲ بهمن روز حضور مردم در خیابان است. چنین عزمی، در هیچ یک از اعتراضات قبلی وجود نداشته است و این خود نشانه ی آن است که معترضین می خواهند و مصمم اند طلسم قدرت کودتا را با حضور قدرتمندانه ی خود باطل کنند و ضربه ای کاری بر آن وارد آورند.
۲۲ بهمن، سالگرد انقلاب، استثنایی ترین فرصت بعد از ۲۲ خرداد برای آن است که مردم از همه ی تلاش های هشت ماهه ی خود، از خون هایی که داده اند و رنج هایی که برده اند، پاسداری کنند، امیدها و آرزوهای حکومتگران برای سرکوب اعتراضات را نقش بر آب سازند، ضربه ای کاری و تعیین کننده بر پیکره ی حکومت کودتا وارد آورند، صفوف آن را بیشتر از گذشته به هم بریزند، یک گام بزرگ به جلو بروند و برتری روحی – روانی خود بر دشمن را تامین کنند.
از هم اکنون هشدارهای گوناگونی راجع به شعارها و مطالبات مردم در این روز داده می شود و نگرانی از «رادیکال» بودن و یا شدن خواسته ها، در برخی از فراخوان ها به چشم می خورد. تجربه اما نشان داده است هیچ نیرویی قادر نیست، خواست خود را به اراده ی مردم تبدیل کند. شعارهایی که مردم در این هشت ماه گام به گام مطرح کرده اند و مطالباتی که پیش کشیده اند، از دل تجربه و زندگی خود آن ها بیرون آمده است و در ۲۲ بهمن نیز تکرار خواهد شد و ادامه خواهد یافت. مردم همان شعارهایی را فریاد خواهند کرد که تشخیص می دهند آن ها را بیشتر و بهتر به هدف بزرگ آن ها یعنی «آزادی» نزدیک می کند.
٣۱ سال بعد از آن روز زمستانی که مردم با رویای این آزادی؛ پادگان ها و مراکز استراتژیک حکومت سلطنتی را فتح کردند، تحقق این رویا یک بار دیگر واقعی و در دسترس شده است. فرصتی تاریخی به دست آمده است تا گام بزرگی در این جهت برداریم تا سایه شوم کابوسی که به جای آن رویا بر ما تحمیل شد را از کشور و جامعه ی خود دور کنیم. ۲۲ بهمن ۱٣٨٨ فرصتی است برای یک پیروزی استراتژیک بر دیکتاتور خون آشام در ایران.
حکومت برای روز ۲۲ بهمن تدارک گسترده ای دیده و قصد دارد سالگرد انقلاب را به گفته ی خود به ادامه ی «حماسه ی (جعلی) ۹ تیر» تبدیل کند و بر «فتنه ی سبز» نقطه ی پایان گذارد. علاوه بر تبلیغات رعب آوری که با هدف ترساندن مردم صورت می گیرد و با اعمال خشونت های غیرانسانی و از جمله اعدام مخالفین تکمیل شده است، سازماندهی های گسترده ای صورت گرفته تا برتری هواداران حکومت در ۲۲ بهمن بر هواداران جنبش دموکراتیک مردم ایران تامین شود.
ارزیابی ها این است که اگر حکومت موفق شود روز ۲۲ بهمن «خیابان» را در اختیار و کنترل خود بگیرد، دوران دشوار و سختی برای جنبش دموکراتیک در ایران فرا برسد و با انسجام بیشتر در صفوف کودتا، تشدید همه جانبه ی سرکوب ها و از جمله اعدام های بیشتر، مخالفین تحت فشارهای طاقت فرسا قرار بگیرند.
سران و کارگزاران حکومت هر چند نقشه های دقیقی هم برای این موفقیت کشیده و همه ی عوامل را محاسبه کرده باشند، اما عاملی وجود دارد که اصولا غیرقابل محاسبه است، یعنی مردم! تصمیم و اراده ی مردم می تواند در موقع خود حساب شده ترین نقشه ها و سازماندهی ها را به طور غیرقابل باوری باطل کند. در هشت ماهه ی گذشته در همه ی مواردی که مردم تصمیم به حضور در خیابان ها گرفته اند، از ۱٣ آبان تا روز قدس، روز دانشجو و بالاخره روز شش دی (عاشورا)، حکومت نتوانست مانع حضور آن ها در خیابان بشود و دلیلی نیست که در روز ۲۲ بهمن بر این اراده چیره شود. دلایل بیشتری وجود دارد که روز بیست و دو بهمن را به بزرگترین نمایش اعتراضی در ایران تبدیل سازد.
خلاف ادعاهای فرماندهان نظامی کودتا، در مورد جلوگیری از «خودنمایی فتنه ی سبز» در روز ۲۲ بهمن، این تهدیدها از هر زمان توخالی تر به نظر می رسند. اگر چه سرکوب تا به امروز کاراترین وسیله ی حکومت در مقابله با معترضین بوده است، اما رژیم کودتا در سالگرد انقلاب، در سرکوب مستقیم و خونین مخالفین با دشواری بزرگی مواجه است. ۲۲ بهمن سالروز انقلاب است و مراسم آن به طور عادی در برابر دوربین های تلویزیونی جهان و نمایندگان و سفرای کشورهای خارجی صورت می گیرد. برای کودتاچیان آسان نخواهد بود در چنین شرایطی به سرکوب خشونت آمیز معترضان، نظیر سرکوب آن ها در روز عاشورا، اقدام کنند. این محدودیت ها هم خطر سرکوب را کمتر می کند و هم به مردم فرصت می دهد که خواست ها و مطالبات خود را به گوش همه ی جهانیان برسانند.
فراخوان ها برای حضور مردم در روز ۲۲ بهمن به گسترده ترین سطح خود رسیده اند. از رهبران رسمی جنبش سبز، تا احزاب سیاسی و همه ی نیروهای دموکرات کشور، تا تک تک مردمی که می توانند صدای خود را به اطرافیانشان برسانند، اعلام کرده اند ۲۲ بهمن روز حضور مردم در خیابان است. چنین عزمی، در هیچ یک از اعتراضات قبلی وجود نداشته است و این خود نشانه ی آن است که معترضین می خواهند و مصمم اند طلسم قدرت کودتا را با حضور قدرتمندانه ی خود باطل کنند و ضربه ای کاری بر آن وارد آورند.
۲۲ بهمن، سالگرد انقلاب، استثنایی ترین فرصت بعد از ۲۲ خرداد برای آن است که مردم از همه ی تلاش های هشت ماهه ی خود، از خون هایی که داده اند و رنج هایی که برده اند، پاسداری کنند، امیدها و آرزوهای حکومتگران برای سرکوب اعتراضات را نقش بر آب سازند، ضربه ای کاری و تعیین کننده بر پیکره ی حکومت کودتا وارد آورند، صفوف آن را بیشتر از گذشته به هم بریزند، یک گام بزرگ به جلو بروند و برتری روحی – روانی خود بر دشمن را تامین کنند.
از هم اکنون هشدارهای گوناگونی راجع به شعارها و مطالبات مردم در این روز داده می شود و نگرانی از «رادیکال» بودن و یا شدن خواسته ها، در برخی از فراخوان ها به چشم می خورد. تجربه اما نشان داده است هیچ نیرویی قادر نیست، خواست خود را به اراده ی مردم تبدیل کند. شعارهایی که مردم در این هشت ماه گام به گام مطرح کرده اند و مطالباتی که پیش کشیده اند، از دل تجربه و زندگی خود آن ها بیرون آمده است و در ۲۲ بهمن نیز تکرار خواهد شد و ادامه خواهد یافت. مردم همان شعارهایی را فریاد خواهند کرد که تشخیص می دهند آن ها را بیشتر و بهتر به هدف بزرگ آن ها یعنی «آزادی» نزدیک می کند.
٣۱ سال بعد از آن روز زمستانی که مردم با رویای این آزادی؛ پادگان ها و مراکز استراتژیک حکومت سلطنتی را فتح کردند، تحقق این رویا یک بار دیگر واقعی و در دسترس شده است. فرصتی تاریخی به دست آمده است تا گام بزرگی در این جهت برداریم تا سایه شوم کابوسی که به جای آن رویا بر ما تحمیل شد را از کشور و جامعه ی خود دور کنیم. ۲۲ بهمن ۱٣٨٨ فرصتی است برای یک پیروزی استراتژیک بر دیکتاتور خون آشام در ایران.
هیچکس توانایی اینکه عین آدمیزاد بر مردم حکومت کند را ندارد. خدا بیامرزدش رضا خان رو... حیف که نذاشتند
پاسخحذف