آقاي خامنه اي چه شد كه اين همه تحقير شديد ؟؟؟

عزیزی می گفت "عزت و ذلت با خداست". اما همیشه فکر می کردم این ما انسان ها هستیم که شرایطی را رقم می زنیم که در جایگاه های مناسب و نا مناسب قرار بگیریم.
دو دهه پیش چه کسی فکر می کرد  در خیابان های تهران روزگاری برسد که فریاد مرگ به جز برای دول بیگانه و منافقان اینبار برای رهبر جمهوری اسلامی ایران طنین انداز گردد.
گرچه شاید پیش از این در حادثه 18 تیر و چند حادثه مشابه چنین تصاویری دیده شد اما این بار چنان این شعار عمومیت یافته است که دیگر کمتر کسی از شنیدن آن تعجب می کنم.
دانشگاه تهران دیروز شاهد فریاد صدها دانشجو بود که معتقد بودند ، جنایات کودتا گران تحت حمایت های رهبری ایران انجام گرفته است. شیراز، اصفهان، تبریز، و رشت تیز همین شعارها شنیده شد.

دیروز اتفاق دیگری افتاد. عکس بزرگ رهبر ایران را به پایین کشیدند و روی آن رژه رفتند. سبز پوشان اینبار به جای پرچم کشورها تصویر کسی را لگدمال کردند یک دهه قبل تصور انتقاد به وی از ذهن کمتر کسی می گذشت.
گرچه اعتقاد دارم مشکل ایران "آیت الله خامنه ای" ، "ولایت فقیه" و "جمهوری اسلامی" نیست. مشکل امروز ایران، درد صدها ساله ی ماست که درمان نشده است.
درد عدالت ، آزادی و برابری. و تا زمانی که جامعه با تمام وجود خود این سه را بخواهد و در راه دستیابی به آن حاضر به پرداخت هزینه باشد، هزینه ای که بسیار متفاوت با هزینه یک انقلاب و تغییر بنیادین نظام حاکم است، ثبات و توسعه حاصل نمی گردد.
به هر حال اتفاقات پس از انتخابات رخدادهای مبارکی بودند که امید می رود به نتیجه آن نیز بهبود شرایط موجود باشد. گرچه در این میان باید برای برخی همچون رهبر ایران متاثر بود که به واسطه اعمالشان اینچنین مورد کینه و نفرت عمومی قرار گرفته اند.